Mijn rootsreis naar India, het einde van een zoektocht

Het is het begin, niet het einde

Eerlijk gezegd, ik had nooit gedacht dat ik deze blog zou kunnen schrijven. Maar kijk het is nu toch zover. Mijn motto om “nooit op te geven” heeft me gebracht waar ik nu sta. Ongeacht hoe je er nu naar kijkt. Het ganse roots gebeuren is een enorme roller coaster aan emoties. Terwijl ik anders best wel gemakkelijk de dingen kan relativeren, is dit toch een heel ander verhaal. 

Eens je in die stroom zit van zo’n zoektocht naar je roots. Nu ja, eigenlijk weet je niet naar wat je op zoek bent of wat je gaat vinden en iedereen vult die vraag op zijn of haar manier in. Maar eens die trein vertrokken is, dan is het niet altijd eenvoudig om daar evenwichtig mee te blijven omgaan. Die emoties, het grijpt je naar de keel. Je wordt er helemaal door ingenomen en voor je het weet word je er helemaal in meegesleept. En het enige wat je kan doen is er op vertrouwen dat het allemaal goed komt, ooit.

De start van mijn zoektocht

Terwijl mijn adoptieouders dachten dat ik afkomstig was uit de sloppenwijken van Kolkata en een vondeling was, blijkt “mijn verhaal” toch helemaal anders te liggen. Ondertussen organiseer ik nu al 5 jaar rootsreizen naar India en heb ik heel wat geadopteerden op de reis van hun leven begeleid. Logisch dat door dagelijks bezig te zijn met deze bijzondere emotionele reizen, mijn werk mij ook heeft geïnspireerd om aan de slag te gaan en om nu eindelijk eens dat laatste deel van mijn eigen rootsreis te gaan maken. 

Toen ik een jaar of 16 was ben ik wat gaan grasduinen in mijn adoptiepapieren. Ok, op mijn identiteitskaart staat uiteraard mijn vermeende geboorteplaats aangeduid. Maar het verzamelen van informatie was toen nog een heel stuk moeilijker dan nu. Ik had niet eens internet thuis, laat staan dat ik mijn geboortestad zou kunnen opzoeken.

Natuurlijk, in die tijd waren atlassen wél nog populair en heb ik mij dus een zeer gedetailleerde atlas van India gekocht, zodat ik mijn geboortestad kon opzoeken. Echter bleken er meerdere steden in India te zijn die dezelfde naam hadden, dus was ik er nog niet volledig uit. Maar na navraag gedaan te hebben bij de adoptievereniging bleek dat ik afkomstig was uit de deelstaat Madhya Pradesh (de stad die vermeld staat als mijn geboorteplaats, ligt nu in de deelstaat Chhattisgarh).

2005, het bezoek aan Shishu Bhavan in Kolkata

Het was pas in 2005, mijn 3de reis naar India dat ik klaar was voor een “rootszoektocht”. Als ik er nu zo op terugkijk dan merk dat de verschillende plaatsen waar ik geweest ben in het kader van mijn zoektocht ook verschillende emoties hebben teweeg gebracht. Zo heb ik het eerste bezoek in Kolkata ervaren als vooral pijnlijk en het heeft me veel verdriet gebracht. 

Eigenlijk kan je niet écht voorbereid zijn op wat je te horen krijgt. Maar toen ik hoorde dat mijn échte ouders overleden waren, ja toen leek het alsof de tijd bleef stilstaan. Nu uit de gegevens bleek dat ik geen vondeling was. Ik ben daar buiten gestapt met gemengde gevoelens. Ik kwam wel uit een gezin, was niet zomaar achter gelaten op straat. Had ik dit geweten in mijn jeugd, zou het een verschil gemaakt hebben? Zonder twijfel. Vreemd gevoel ook.

Want ook al kreeg ik nu pas die informatie. Toen mensen mij vroeger vroegen hoe ik in België terecht was gekomen vertelde ik iedereen dat mijn échte ouders overleden waren en ik daarom geadopteerd ben. Dat klonk voor mijn gevoel minder pijnlijk dan niet gewenst te zijn. Ik zat er samen met mijn man, in een stoffig kantoortje.

Een blijvende herinnering in mijn geheugen

Ik herinner het me nog alsof het gisteren was en ondertussen is het toch bijna 15 jaar geleden. Het A4-tje, een standaard formulier, bevatte best wel wat informatie. Exacte datums. Dat mijn moeder mij mijn naam had gegeven. Wanneer ik was aangekomen in Kolkata en daaruit beek dan weer, dat ik slechts een 3-tal maanden in Kolkata gewoond heb.

En bijna een jaar in het weeshuis van Raigarh heb gewoond. De informatie en de data die op mijn papieren staan zijn best wel gedetailleerd waardoor we vermoeden dat de informatie wel klopt. Dus als mijn ouders overleden zijn, heeft een zoektocht dan nog wel nut? Welke informatie zou er nog te vinden zijn? Maar ook is het wel waar? Het waren vragen die door mijn hoofd bleven spoken. 

Ik denk dat de rest van het gesprek gewoon aan mij is voorbijgegaan. Alleen die ene zin, had zo’n impact gehad. Wat moest ik hier nu mee. Er was geen hoop meer, geen kans meer om mijn échte ouders ooit te vinden. We bezochten het weeshuis aan het begin van onze reis. De rest van de reis werd ik gewoon geleefd. Het was één van de weinige keren dat ik blij was terug in België te zijn na een India reis. Nu overkomt me dat gelukkig niet meer.

 

Hoe je roots voor altijd verbonden met je zijn

In het jaar 2000 ging ik voor mijn werk op reis naar Kerala. Het was mijn tweede India reis. Na mijn eerste reis was ik al fan van India. Maar deze reis was compleet anders. Ik kon het niet benoemen, maar Kerala, gaf me écht een bijzonder gevoel. Ik dacht dat het te maken had met het feit dat het er zo anders is dan de rest van India. Ik werd er gewoon happy van maar stond er verder niet bij stil.

Het is pas sinds ik gestart ben met mijn eigen reiskantoor en ik heel frequent naar India reis dat dezelfde vraag ook steeds weer terug kwam. Heel wat Indiërs verhuizen omwille van diverse redenen: werk, familie, enz. Dus elke keer wanneer ik naar India reisde kreeg ik regelmatig de vraag vanwaar in India ik afkomstig ben en natuurlijk wilden ze ook graag weten of je met je familie verhuisd bent naar het Westen enzo.

En telkens antwoordde ik, volgens mijn papieren ben ik afkomstig uit Raigarh. Terwijl menig Indiër bedenkelijk naar mij keek en me zei dat ik er toch wel heel typisch uitzie als iemand uit het zuiden van India en of ik dus wel zeker ben dat ik niet uit het zuiden van India kom. Je zou het kunnen vergelijken wanneer  iemand uit Zuid-Europa zegt dat hij afkomstig is uit het noorden van Europa.

Het leek een zoektocht te zijn naar een speld in een hooiberg, en toch

India is een continent op zich, niet moeilijk dat er zo’n groot verschil is qua uiterlijk tussen mensen uit de verschillende regio’s. En neen, natuurlijk ben ik niet zeker of wat op mijn papieren staat correct is. En ik besef maar al te goed dat je ergens toch graag bevestiging wil, het liefst op papier. Als je iets zwart op wit staan heb mag je zeker zijn dat het juist is, maar is dat wel zo?

Ik kan maar afgaan op wat er op mijn papieren staat. Is dat correct? Geen idee. Dus alweer twijfel. En toen, reisde ik vorig jaar naar Kerala, ook voor mijn werk. Ik ben toen met een heel ander gevoel vertrokken dan bij mijn vorige reizen. En ja, ik kan het niet anders beschrijven maar het voelde als thuiskomen. Ik heb de voorbije jaren zo veel naar India gereisd maar nergens heb ik zo’n connectie gevoeld met mijn geboorteland als daar, mij zo thuis gevoeld.

Magie, dat gevoel heb ik nu nog steeds als ik terug kijk

Maar daar, die reis dat, was magisch! Er kwam een stortvloed aan vragen. Of ik zeker ben dat ik niet van Kerala ben? En die vraag kwam niet 1 keer maar écht wel 100-den keren. Zijn al die mensen dan zo verkeerd in hun idee? Tijd om ernstig te twijfelen aan wat er in mijn papieren staat. Toen ik thuis ben gekomen, ben ik beginnen surfen op het internet. Afstanden berekenen.

Maar écht veel wijzer werd ik er niet van. De enige bedenking die ik mij stelde was: is het wel realistisch dat ik op zo’n jonge leeftijd zo’n grote afstand al had afgelegd? Het was me wel duidelijk dat het reizen al van jongs af aan in mijn bloed zit! Door mijn werk met geadopteerden, komt dit ook vaak terug in onze gesprekken.

Dat gevoel van thuiskomen. Dus ik ben zeker niet de eerste en enige die dit zo ervaart. En jammer genoeg komt ons gevoel met waar we ons thuis voelen niet altijd overeen, met zoals je zou verwachten, wat er vermeld staat in onze papieren.

Tijd voor het laatste deel van mijn rootsreis

De vele vragen, het twijfelen. Ondertussen hadden de vele vragen mij aan het denken gezet. Ik werd er ook gewoon voortdurend mee geconfronteerd. Dat alles samen heeft er mij uiteindelijk toe aangezet om onze reisplannen volledig om te gooien én eindelijk werk te maken van dat laatste deel van mijn rootsreis. Ik ben super blij én hen ongelofelijk dankbaar voor dat mijn gezin mij daarin gevolgd is.

De reden waarom ik zo lang gewacht heb om het weeshuis in Raigarh te gaan bezoeken was onder meer omdat het toch wel een onderneming was om er te geraken. Eerst een binnenlandse vlucht nemen en dan nog eens 5 uur in de auto zitten en uiteraard hetzelfde traject nog eens af te leggen om terug te keren. Maar anderzijds, stel je voor dat het weeshuis zou sluiten?

Dan zou ik misschien nooit meer de kans krijgen om het te te gaan bezoeken. Dus ik volgde mijn gevoel mijn intuïtie en we gingen er voor! De laatste weken voor het vertrek begon ik toch wel wat zenuwachtig te worden om mijn eigen rootsreis aan te vangen. Terwijl ik anders helemaal niet zenuwachtig ben om op reis te vertrekken. Maar deze keer was het écht wel anders. Voor de rest had ik écht een positief gevoel over de reis.

De reis van mijn leven, een bijzondere unieke levenservaring

We vertrokken richting Delhi om er een tussenstop te maken alvorens onze reis verder te zetten naar Raigarh. Terwijl we in Delhi waren maakten we van de gelegenheid gebruik om wat vrienden te gaan opzoeken. Een bijzonder fijne ervaring. En toen was het eindelijk zover. We namen het vliegtuig richting Raipur.

Ik had verwacht dat ik best wel emotioneel ging zijn. Maar eigenlijk was ik vooral blij, opgelucht dat het eindelijk zover was en bovenal ontzettend nieuwsgierig. Zou ik nu écht een Malayalee zijn of niet? De reis verliep vlot en ook de rit van de luchthaven van Raipur naar Raigarh was een belevenis. Onze chauffeur sprak zeer weinig Engels wat het communiceren een uitdaging maakte.

Ok, ik kan wel wat Hindi maar dat is toch vrij beperkt. Onderweg zijn we gestopt in een wegrestaurant. Daar waren ze duidelijk geen toeristen gewoon. Met een menukaart enkel in het Hindi was het toch wat behelpen. Het avontuur was begonnen. Toen ik in Raigarh arriveerde, voelde ik écht wel meteen die connectie, één die ik nooit gevoeld had toen ik in Kolkata kwam.

Hoe kan je je iets niet meer herinneren en tegelijk toch zo vertrouwd aanvoelen 

Het voelde vreemd aan en toch weer herkenbaar en vertrouwd, voor mij was het meteen duidelijk. Hier heb ik ooit gewoond. Maar het voelde niet als thuiskomen, zoals ik heb als ik naar Kerala ga. Eenmaal aangekomen in ons hotel was het personeel er ontzettend lief en behulpzaam en natuurlijk waren ze nieuwsgierig naar ons verhaal.

Met de weinige woorden Engels die zij begrepen en de woorden Hindi die wij konden spreken lukte het ons toch om te communiceren. Ze vonden het bijzonder dat we speciaal naar hier gereisd waren om mijn roots te gaan opzoeken.

Bezoek aan Shishu Bhavan in Raigarh

De zondag hadden we een dag om wat tot rust te komen en op maandag gingen we het weeshuis bezoeken. Ook al hadden we het adres, Raigarh is best een uitgestrekte stad, maar nu ook weer geen metropool. Bleken we aan een kerk (later bleek de verkeerde kerk te staan) te staan in plaats van aan het weeshuis. Wat over en weer bellen met mijn team in India, wat opzoekwerk via google maps (met dank aan de goede internet connectie in India) en wat hulp van vriendelijke

Indiërs die ons de weg toonden stonden we amper 15 minuten later aan het juiste adres. En dan eindelijk was het zover! Ik kon niet wachten om de poort open te duwen en binnen gaan, zo ongeduldig was ik. Eenmaal we de poort binnen wandelden kwamen we binnen op een ruim domein. Het lag er netjes bij en wordt duidelijk goed onderhouden.

Over het ganse domein liggen verschillende gebouwen verspreid. Al snel werden we vriendelijk ontvangen door de zusters. Die maar al te benieuwd waren naar ons verhaal. Binnen de kortste werden alle andere aanwezige zusters er bijgehaald. En mocht ik mijn verhaal doen terwijl we cake en thee geserveerd kregen.

Toen en nu, een wereld  van verschil en toch

Momenteel vangen ze kinderen op in het weeshuis, die afkomstig zijn uit arme gezinnen, maar gezien het Kerstvakantie was, waren zowat alle kinderen naar huis vertrokken om die vakantie door te brengen met hun familie. Uiteindelijk heb ik wel de kans gekregen om vragen te stellen aan de zusters. Hoe het er vroeger aan toe ging.

En uiteraard was ik nieuwsgierig om te weten te komen of ik nu van Raigarh was of mijn roots ergens anders liggen. De zusters waren unaniem. Je bent 200% zeker niet van Raigarh. Een van de zusters uit het weeshuis heeft jarenlang in Kerala gewoond en vond ook al dat ik er uitzag als iemand uit Kerala. Toen het tijd was voor de lunch, vroeg de zuster of ik samen met haar wilde koken.

Wat een verrassing, ja natuurlijk wilde ik dat graag. Eens de curry klaar was, was het tijd voor de zusters om te gaan bidden.

Ons bezoek was een bijzonder warme en vriendelijke ontmoeting

Kurt en ik gingen op verkenning op het domein en nadat we wat rondgewandeld hadden gingen we onder de grote boom zitten, terwijl we onze blik lieten glijden over het domein hadden en we daar gewoon naast elkaar zaten, was er één gebouw die mij ongelofelijk aantrok. Geen idee waarom dat was. Maar er was iets waardoor ik er bleef naar kijken.

Het plein lag er verlaten bij, op een paar personeelsleden na. Wat later vroeg ik aan de zuster wat dat gebouw vroeger geweest was. En toen vertelde ze me dat dit de Shishu Bhavan was, de plaats waar de kinderen vroeger sliepen. Na de lunch en de fotoshoot op vraag van de zusters was het tijd om afscheid te nemen.  

Dit bezoek was zoveel meer dan waar ik op gehoopt had. Het heeft me een ongelofelijk gevoel van rust gebracht. Dit was het moment, waar ik zo lang op gewacht heb. Het is moeilijk in woorden te omschrijven hoe je zoiets ervaart.

Weten dat ik daar op die plaats exact 40 jaar geleden was. Ik ben er met een tevreden gevoel vertrokken.

Op Kerstdag ging onze reis verder richting Kerala

Omdat we na het bezoek aan het weeshuis nog wat wilden gaan uitrusten aan het strand hadden we al op voorhand besloten om het roots gedeelte te koppelen aan ons verblijf in Kerala. Aangezien ik er toch al vrij zeker van was dat mijn roots mij verbinden met Kerala, wilde ik mijn gezin ook kennis laten maken met deze prachtige deelstaat.

En ja éénmaal daar aangekomen. Ik wist het meteen, ik ben thuis, eindelijk. Genieten. De fijne complimenten die ik gekregen heb over mijn roots, geen twijfel meer, alleen maar extra bevestigingen van waar mijn roots nu écht liggen. 

Dat ik een Malayalee ben. Ik vind het nog altijd bijzonder dat mensen dat zo kunnen zien aan je uiterlijk. Maar het is de bevestiging van het gevoel dat ik had en 20 jaar geleden én toen niet kon benoemen. Ik ben tevreden dat ik mijn intuïtie durfde te volgen. Het antwoord op de vraag waar ik naar op zoek was, lag al zo lang binnen handbereik. 

Het einde van mijn zoektocht is meteen een nieuw begin

Voor mij is hiermee mijn zoektocht afgerond. Mijn wens om te weten van waar in India ik afkomstig ben is uitgekomen. En ook al weet ik mijn exacte geboorteplaats niet of hoe of waarom ik in Raigarh ben beland. Ik kan het accepteren. Weten dat ik kan teruggaan naar de regio waar ik me écht thuis voel in India is voor mij voldoende én is van onschatbare waarde. Komt er ooit nog meer informatie op mijn pad dan zal mij dat blij maken.

En, ik zie het voor mezelf niet als een nieuw begin. Ik vond het bijzonder mooi om te zien dat ook voor mijn gezin hun eerste ervaring met Kerala, aanvoelde als thuiskomen, terwijl zij ook al een aantal keren naar India gereisd zijn. Het was een unieke en buitengewone reis. Op zovele manieren. We hebben vooral heel veel gastvrijheid ervaren, vriendelijke en begripvolle mensen ontmoet.

Die onze zoektocht en bijzondere reis doorheen India een warm hart toedragen. Die ten volle begrijpen dat op zoek gaan naar je roots zo essentieel is. Uiteindelijk is mijn zoektocht in 2005 gestart in de sloppenwijk van Kolkata en heeft deze mij gebracht naar het prachtige mooie en groene Kerala. Het is zonder twijfel de mooiste reis die ik ooit gemaakt heb naar India.

Maak je rootsreis samen met mensen die dicht bij jou staan

Ik zou deze reis met niemand anders willen maken dan met mijn gezin. We hebben het elk van ons op onze eigen manier beleefd. En het was bovenal heel intens maar voor mij heeft het ons als gezin nog hechter gemaakt dan we al zijn. Maar daarnaast heeft die reis mij het ontbrekende stukje uit mijn levenspuzzel gebracht. Ik ben ontzettend blij dat ik nooit heb opgegeven.

Het zal hen tevens helpen om jou beter te begrijpen. Om te verstaan waarom je soms heimwee hebt. Omdat ze het toch ook voor een stukje beleefd hebben. Het was voor mij en mijn gezin een fantastische manier om het voorbije decennium af te sluiten. En zonder twijfel de ideale manier om een nieuw hoofdstuk in ons leven te starten. Bovendien heeft het ons als gezin dichter bij elkaar gebracht.

Ik ben dan ook bijzonder dankbaar met deze unieke ervaring. Ik hoop vooral om ook jou te kunnen inspireren in je eigen zoektocht naar je roots. Naar waar deze jou ook mogen leiden.

Als je zelf een rootsreis wil ondernemen heb je natuurlijk een visum nodig om naar India te reizen. Dit kan je hier zelf elektronisch aanvragen: Visum

 

Subhadra
Specialist Reizen India

Inspirerend & Gepassioneerd
Luxury Travel Ambassador       

Contacteer mij gerust met je vraag over jouw reisplan via het formulier –  https://jasminetravel-events.be/contact-reservatie/